In de hete zomer van 2019 smolt veel,
zoals ijs op een knisperende hoorn voor een deel
daarnaast vele gedachten die spontaan welden
aansluitende dagen die voor de hittegolf telden.
De kinderen en de vele oude van dagen
ze smolten zonder om clementie te vragen.
Pas toen de hitte en hun plan weggetrokken was
voelde menigeen zich weer beter is zijn sas.
Was het een tijd om te bedelen om koelte?
Was het de aarde die iets anders voor ons bedoelde.
Nu heerst corona als afkoelend deel voor leven
hebben wij allen de aarde te weinig respect gegeven?
De aarde kent nog steeds honger of discriminatie
het onvrij zijn in spreken in menig ons bekend land,
leven voelt soms even als die lege vogelschaal
hebben we dat te danken aan gedrag van ons allemaal?
Annemieke Steenbergen
Dan staat er een bezorger voor de deur
een pakket op de grond voor jouw voeten,
mensen mogen of is het nee moeten immers eten,
in corona tijd hoef je ook die behoefte niet te vergeten.
We kunnen immers in leven winst maken, boeken lezen
met gloeiende wangen en zwaaiende handen dansen,
met passanten en vrienden samen kaarten of sjansen
naast mandarijnen eten zonder pitten, hier rustig zitten.
Het leven is momenteel als een soort hele dichte mist
alsof de wereld en de temperaturen zich even hebben vergist. Vandaag ontbeerde ik de kracht om zelf iets te verzinnen de dag was gewoon al verbeurd dat gebeurt zo nu en dan.
Ik, ik stond nu voor het raam te wachten, rook bijna het gerecht ribben, met innerlijk dat twijfel gevecht onder het hemels blauw. Vraag jij je ook op sommige werkdagen af wat duidt overvloed als je zelfs bij thuisbezorgd bestellen amper weet wat je eten moet.
Annemieke Steenbergen