In de hete zomer van 2019 smolt veel,

zoals ijs op een knisperende hoorn voor een deel

daarnaast vele gedachten die spontaan welden

aansluitende dagen die voor de hittegolf telden.


De kinderen en de vele oude van dagen

ze smolten zonder om clementie te vragen.

Pas toen de hitte en hun plan weggetrokken was

voelde menigeen zich weer beter is zijn sas.


Was het een tijd om te bedelen om koelte?

Was het de aarde die iets anders voor ons bedoelde.

Nu heerst corona als afkoelend deel voor leven

hebben wij allen de aarde te weinig respect gegeven?


De aarde kent nog steeds honger of discriminatie

het onvrij zijn in spreken in menig ons bekend land,

leven voelt soms even als die lege vogelschaal

hebben we dat te danken aan gedrag van ons allemaal?


Annemieke Steenbergen

Heb ook jij die levensvragen sommige dagen

Dan staat er een bezorger voor de deur

een pakket op de grond voor jouw voeten,

mensen mogen of is het nee moeten immers eten,

in corona tijd hoef je ook die behoefte niet te vergeten.


We kunnen immers in leven winst maken, boeken lezen

met gloeiende wangen en zwaaiende handen dansen,

met passanten en vrienden samen kaarten of sjansen

naast mandarijnen eten zonder pitten, hier rustig zitten.


Het leven is momenteel als een soort hele dichte mist

alsof de wereld en de temperaturen zich even hebben vergist. Vandaag ontbeerde ik de kracht om zelf iets te verzinnen de dag was gewoon al verbeurd dat gebeurt zo nu en dan.


Ik, ik stond nu voor het raam te wachten, rook bijna het gerecht ribben, met innerlijk dat twijfel gevecht onder het hemels blauw. Vraag jij je ook op sommige werkdagen af wat duidt overvloed als je zelfs bij thuisbezorgd bestellen amper weet wat je eten moet.


Annemieke Steenbergen

Gisteren met blind vertrouwen op stand-by