Niet een omhelzing

geen kus, geen hand

zelfs geen anderhalve meter afstand

maar jij achter gesloten ramen

en binnen de betonnen muren

dondert het tikken van de uren

voelt alleen zijn meer dan verlaten

is er dat murmelen in het niets

zoveel voelbaarder dan gisteren

koud, kouder jouw huid

te lang al onaangeraakt

hunkerend naar

al was het maar

een vluchtige aanraking

hier in de verte noem ik je

mijn woorden als in pluche dekens

getergd door een wanhopig weten

jij hoort ze niet

en onbeantwoord sjokt de tijd

hoelang, hoelang dan nog?

Ingrid Eleonora Noppen