Het is 15 maart 2020. De zon komt net op. De vogels slapen nog en het is muisstil. Mijn

sportschoenen raken zachtjes de tegels, pfttt pffft pffft. Een voorbijganger zegt lachend gedag. Ik

ben stomverbaasd en glimlach. Normaal zegt nooit iemand wat. Als je wat zegt, schrikken ze of

worden boos alsof je iemand met de dood bedreigt. Maar op deze ochtend ben ik zichtbaar.

Fietsers, hardlopers zien me. Ze knikken of steken hun hand op. Waren mensen maar altijd zo

vriendelijk en niet alleen met storm op komst.

Ik zou me bijzonder moeten voelen vanmiddag. Het is de dag van ‘onderschat nooit een vrouw

die geboren is in maart’. Het Aziatische tapasrestaurant LEEN is leeg, besmettingsvrij. Ik ben

volop in de aandacht van de bediening. Het is genieten. Een samsam lunch met mijn ouders.

Laos, kerrie, gember, rode peper en kruidnagel zijn een dans in de mond. De laatste glazen wijn,

alsof er een engel over onze tong piest. Diep bordeauxrood met een zachte, liefdevolle, diepe

stramme smaak. ‘Geniet ervan de komende weken, want nog even en dan kun je niet meer

uiteten,’ zegt de serveerster.

Mijn fiets brengt mij door de stad langs het Ledig Erf. Alles is open, bars, restaurants zitten vol.

Gelach en gezelligheid, geen corona hier. Een beetje afstand houden in de vergetelheid. Om de

zoveel minuten handen wassen, daar merk je niks van. Ik ben bij een vriendin om mijn

verjaardag verder te vieren. Het besluit van premier Rutte op donderdag 12 maart dat

evenementen met meer dan honderd man afgelast worden gooide roet in het eten. Heb ik even

pech. Net op 15 maart, op mijn heugelijke dag, een groot evenement is. Al weken kijk ik ernaar

uit. We zijn volop aan het praten over de turbulente week als er weer een donkere wolk voor de

deur staat. Het is of de wereld bevriest. Alle scholen gesloten tot 6 april 2020. Mijn vriendin

schiet in de stress en even wordt het stil. Twee kinderen zo lang thuis en haar vriend werkt in de

zorg. En hoe moet het met haar werk. Ze was nog niet uitgepraat en toen de overtreffende klap:

alle horeca, sport, cultuurgelegenheden en noem maar op, gaan op slot de komende weken. Dat

is een politiek besluit. Rond de klokslag van zes een gedeeltelijke lockdown in Nederland. Blijf

zo veel mogelijk thuis om het virus in te dammen. Zoek elkaar niet op, wees verstandig. Ik ril van

mijn tenen tot mijn kruin. Dat wordt weken geen menselijk contact, maar alleen online

verbonden zijn. De oorlog is begonnen. En ik ben al in overtreding, ik ben op bezoek. Ik moet

naar huis, alleen zijn, geen mensen om me heen. Virusvrij verder.

Mijn fiets kraakt als een kikker met kiespijn. De zon is aan het zakken er is geroezemoes op de

straat. In Twijnstraat zie ik nog wel wat mensen lopen. Er zijn geen losgeslagen hamsters of

eekhoorns met toiletpapier of pastazakken. Geen getier, geen gelach. Mijn fiets ratelt over de

losse tegels, rrrr rrrr. Hoe verder ik van de stad af fiets, hoe stiller het wordt. ‘Kan ik wel komen?

Is het wel veilig,’ hoor ik opeens iemand zeggen. Ik kijk om. Een man aan de telefoon. Angstig

aan het ijsberen voor een deur. Het is oorlog. De Derde Wereldoorlog? De Coronaoorlog? Een

strijd waar nog geen nucleaire wapens voor zijn gemaakt. Wapens waarmee we kunnen

bestrijden. Heel heel in de verte is het donker. Het licht is verdwenen in teer. Daar moet ik heen.

Wat is daar? Waarom fiets ik hier alleen? Ik hoor de avondklok huilen in mijn oren. Steeds

harder en harder. Mijn fiets ratelt sneller over de tegels. Rrrr rrrr. Ik kan een speld horen vallen.

Een zwarte deken valt over mij heen. Dit gaan lange dagen worden in het niets. Niets voor ogen,

niets op 15 maart 2020, niets op deze aarde. Maar is dit een nieuw begin? Waardoor de mensheid samen sterker wordt?

Lily Monori van Dijken